W naszym sklepie znajdziesz sporo miedzianej biżuterii
MIEDŹ - Znaczenie biologiczne
Miedź (Cu, łac. cuprum) – pierwiastek chemiczny, z grupy metali przejściowych układu okresowego. Nazwa miedzi w języku angielskim pochodzi od Cypru, gdzie w starożytności odkryto ten metal. Miedź, cuprum, Cu, to metal półszlachetny, znany już w czasach prehistorycznych, stanowi najlepszy, po srebrze, przewodnik ciepła i elektryczności. Początkowo nazywano go metalem cypryjskim (łac. cyprum aes), a następnie cuprum. Posiada 26 izotopów z przedziału mas 55-80. Trwałe są tylko dwa: 63 i 65. Występuje w skorupie ziemskiej w ilościach 55 ppm. W naturze występuje w postaci rud oraz w postaci czystej jako minerał - miedź rodzima. Miedź rodzima jest rzadko spotykana. Głównym źródłem tego metalu są minerały: – siarczki: [chalkopiryt (CuFeS2), chalkozyn (Cu2S), bornit (Cu5FeS4)] i węglany - azuryt (Cu3(CO3)2(OH)2), malachit (Cu2CO3(OH)2). Miedź, obok żelaza odegrała wyjątkową rolę w rozwoju cywilizacji ludzkiej. Epoka brązu zawdzięcza swoją nazwę jednemu ze stopów miedzi. Pierwiastek ten znany jest od starożytności, od kiedy to był podstawowym składnikiem brązów. W języku polskim słowo miedź pojawiło się w czasach prasłowian. Według jednej z hipotez, wywodzi się od słowa "miód" ze względu na podobny kolor. Natomiast od słowa "miedź" pochodzi wyraz "miednica". Rury wykonane z miedzi są trwałe, odporne na przekłuwanie i ścieranie, nie kruszeją z wiekiem. Miedź dzięki swej nieporowatej strukturze chroni wodę pitną przed wieloma zanieczyszczeniami, na przykład produktów przemysłu petrochemicznego, czy środków owadobójczych. Biostatyczne właściwości miedzi hamują rozwój bakterii na jej powierzchni, co zapobiega szerzeniu się chorób. Oprócz trwałości, miedź ma także właściwości odkażające. Zabija lub ogranicza rozwój bakterii, wirusów, pasożytów, grzybów oraz innych zagrażających życiu organizmów wodnych.
Z punktu widzenia żywienia, najwięcej miedzi znajduje się w nieprzetworzonych produktach spożywczych. Miedź występuje powszechnie w wielu organizmach roślinnych i zwierzęcych. Szczególnie dużo jest jej w sałacie, grzybach, owocach morza, w chlebie gruboziarnistym (razowym), warzywach strączkowych, owocach awokado i kiwi. Sporą zawartość miedzi mają także ostrygi i homary, nasienie ssaków, wołowina i podroby. Zwykle miedź z produktów zwierzęcych jest goprzej przyswajana. Miedź jest mikroelementem występującym w centrach aktywnych wielu enzymów. Znajduje się tam, ze względu na łatwość pobierania i oddawania elektronu w czasie zmiany stopnia utlenienia. Potrzebna jest do tworzenia się krwinek czerwonych, wchodzi w skład hemocyjaniny, wpływa pozytywnie na błonę otaczającą komórki nerwowe, bierze udział w przesyłaniu impulsów nerwowych. Wchodzi w skład enzymu o działaniu przeciwutleniającym, zwanego dysmutazą ponadtlenkową, chroniącego błony komórkowe przed wolnymi rodnikami. Ponadto bierze udział w tworzeniu tkanki łącznej (wiązania krzyżowe w cząsteczkach kolagenu i elastyny katalizowane przez oksydazę lizylową) i syntezie prostaglandyn, związków zwanych hormonami miejscowymi, wpływających między innymi na czynność serca i ciśnienie tętnicze krwi.
Minimalne dzienne spożycie miedzi wynosi 0,5 ppm. Genetycznie uwarunkowany defekt metabolizmu miedzi prowadzi do wystąpienia schorzenia nazywanego chorobą Wilsona (zwyrodnienie wątrobowo-soczewkowe). Niedobór miedzi może stać się przyczyną niedokrwistości, ponieważ zbyt mała ilość tego pierwiastka powoduje gorsze wchłanianie żelaza i zmniejszenie liczby czerwonych krwinek. Ponadto przypuszcza się, że powoduje uszkodzenie serca i tętnic, zaburzenia pracy systemu nerwowego, np. mrowienia, brak koncentracji. Niewystarczająca ilość miedzi obniża również ilość białych krwinek, a zatem zmniejsza odporność organizmu. Niedobór miedzi zaburza również gospodarkę lipidową organizmu - powoduje wzrost poziomu trójglicerydów we krwi, niealkoholowe stłuszczenie wątroby (NASH) oraz zaburzenia syntezy dopaminy i melaniny, które objawiają sie złym samopoczuciem i opalaniem sie nie na brązowo tylko na różowo z oparzeniami słonecznymi, rysami schizoidalnymi w psychice.
Wchłanianie miedzi podobnie jak jonów innych metali w przewodzie pokarmowym jest blokowane przez białka mleka i jaj oraz warzywa krzyżowe zawierające duże ilości związków siarki (np. kapusta, cebula, por, czosnek, gorczyca). Spożywanie tych produktów łącznie z pokarmem o dużej zawartości miedzi znacząco zmniejsza wchłanianie tego pierwiastka przez organizm. Owoce morza obok miedzi zawierają bardzo dużo cynku, który całkowicie blokuje wchłanianie miedzi, stąd jej częsty niedobor u osób na dietach rybnych. Spożywanie nadmiaru miedzi prowadzić może do zaburzeń pokarmowych i uszkodzenia wątroby. Może to mieć miejsce w przypadku spożywania wody pitnej o niskiej twardości lub niskim pH dostarczanej miedzianą instalacją wodociągową bo woda taka wypłukuje miedź z instalacji. Dawka śmiertelna miedzi zawarta jest w około 30 g siarczanu miedzi. Znośne górne spożycie wynosi 10 mg/dzień dla dorosłych. Objawy zatrucia miedzią są podobne do zatrucia arszenikiem. W przypadku podejrzenia zatrucia podaje się albuminę jako mleko lub białko jaj, co blokuje przyswajanie miedzi.
Miedź odgrywa ważna rolę w procesach biosyntezy hemu a więc i hemoglobiny. Jej niedobór, także jak i żelaza, może doprowadzić do powstania anemii. Miedź wchodzi w skład oksydazy cytochromowej - końcowego enzymu łańcucha oddechowego mitochondriów. W związku z czym jest ona niezbędna w procesie wytwarzania energii w komórce. Miedź odrywa ważną rolę w antyoksydacyjnej ochronie organizmu, ponieważ razem z cynkiem wchodzi w skład antyoksydacyjnego enzymu tkankowego - dysmutazy nadtlenkowej (SOD) i antyoksydacyjnego białka osocza krwi - ceruloplazminy, które jest nośnikiem tego metalu. Miedź posiada właściwości przeciwzapalne i antyseptyczne (być może dzięki właściwościom antyoksydacyjnym). Reguluje przemianę katecholamin, serotoniny, tyrozyny, melaniny, sprzyja wzrostowi aktywności insuliny i lepszego wykorzystania węglowodanów. Mikroelement ten bierze udział w tworzeniu struktury białek tkanki łącznej - kolagenu i elastyny, które stanowią strukturalne komponenty tkanki kostnej i chrzęstnej, skóry, płuc oraz ścianek naczyń krwionośnych. Stąd też niedobór miedzi może doprowadzić do tworzenia się tętniakowatych poszerzeń aorty i naczyń krwionośnych mózgu. Z tego samego powodu niedobór miedzi doprowadza do demineralizacji tkanki kostnej i osteoporozy. Miedź bierze udział w tworzeniu otoczek mielinowych nerwów, których degeneracja doprowadza do stwardnienia rozsianego i do innych poważnych zaburzeń układu nerwowego.
Podstawowe źródła miedzi w pokarmach
* nasiona słonecznika,
* nasiona soi,
* orzechy,
* płatki owsiane,
* suche nasiona roślin strączkowych,
* pieczywo ciemne,
* kasza,
* warzywa (dynia, cykoria),
* owoce (cytryny, agrest, maliny, morele).
Wtórne źródła miedzi w pokarmach
* ryby,
* podroby,
* wątroba,
Leczenie miedzią
Leczenie miedzią stosowane jest już od wieków. Wykorzystuje się miedź na różne sposoby w wlace z chorobami. Najnowsze badania udowadniają, że miedź jest metalem stojącym na czele listy skutecznych środków w walce z jedną z bardziej niebezpiecznych i zjadliwych szpitalnych bakterii - Clostridium Difficile. W ostatnich latach Clostridium difficile stała się jedną z najczęstszych na świecie przyczyn infekcji szpitalnych. Tylko w USA powoduje około 3 milionów przypadków biegunki i zapalenia jelit i od 5000 do 20 000 zgonów co roku, a liczby te rosną. Wykazano też jej skuteczność miedzi w walce z gronkowcem złocistym (na zdjęciu) i innymi groźnymi bakteriami i dlatego miedź została oficjalnie zarejestrowana przez amerykańskie władze odpowiedzialne za politykę dotyczącą środowiska naturalnego jako środek o działaniu przeciwdrobnoustrojowym!
Leczenie miedzią stosowane jest już od wieków. Wykorzystuje się miedź na różne sposoby w wlace z chorobami. Najnowsze badania udowadniają, że miedź jest metalem stojącym na czele listy skutecznych środków w walce z jedną z bardziej niebezpiecznych i zjadliwych szpitalnych bakterii - Clostridium Difficile. W ostatnich latach Clostridium difficile stała się jedną z najczęstszych na świecie przyczyn infekcji szpitalnych. Tylko w USA powoduje około 3 milionów przypadków biegunki i zapalenia jelit i od 5000 do 20 000 zgonów co roku, a liczby te rosną. Wykazano też jej skuteczność miedzi w walce z gronkowcem złocistym (na zdjęciu) i innymi groźnymi bakteriami i dlatego miedź została oficjalnie zarejestrowana przez amerykańskie władze odpowiedzialne za politykę dotyczącą środowiska naturalnego jako środek o działaniu przeciwdrobnoustrojowym!
W Polsce promowaniem korzyści płynących ze stosowania miedzi dla współczesnego społeczeństwa zajmuje się Polskie Centrum Promocji Miedzi (PCPM), dążące do zwiększenia konsumpcji wyrobów z miedzi i jej stopów. Zastosowanie miedzi ma duże znaczenie dla ochrony naturalnego środowiska człowieka. Takie cechy jak odporność na korozję, bakteriostatyczność i możliwość ponownego przetwarzania czyni miedź przyjaznym naturalnemu środowisku człowieka i ma bezpośredni wpływ na jego zdrowie. Według danych Europejskiego Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób, każdego roku w Europie odnotowuje się 3 miliony przypadków zakażeń szpitalnych, z których około 50.000 kończy się śmiercią. Agencja Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) wyraziła zgodę na rejestrację miedzi jako środka skutecznie obniżającego liczbę szkodliwych bakterii, które są odpowiedzialne za wywoływanie infekcji potencjalnie groźnych dla życia ludzkiego. Oznacza to, że po raz pierwszy w historii, miedź, mosiądz oraz brąz mogą być legalnie promowane jako substancje o właściwościach prozdrowotnych, gdyż odgrywają kluczową rolę w walce z zakażeniami szpitalnymi. Miedź jest pierwszym i jedynym litym surowcem, który kiedykolwiek został zarejestrowany przez EPA jako posiadający takie właściwości.
Rejestracja miedzi jako leku poprzedzona była trwającymi rok, szeroko zakrojonymi testami laboratoryjnymi, które wykazały, że powierzchnie wykonane ze stopów miedzi są nadzwyczajnie skuteczne w eliminowaniu pięciu różnych szczepów bakterii, włączając w to szpitalnego supermikroba - MRSA czyli metycylionoopornego gronkowca złocistego. Pozostałe szczepy to: gronkowiec złocisty, gram-ujemna tlenowa pałeczka jelitowa, pałeczka okrężnicy typu O157:H7 i gram-ujemna pałeczka ropy błękitnej. Zanim Agencja Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) oficjalnie uznała prozdrowotne działanie miedzi, w Wielkiej Brytanii na Uniwersytecie w Southampton przeprowadzono badania, które pokazały, że żywotność szczepów MRSA na powierzchni ze stali nierdzewnej wynosi aż do trzech dni, podczas gdy te same szczepy na powierzchni z miedzi giną w ciągu zaledwie 90 minut. W kilku szpitalach na całym świecie przeprowadzane są obecnie dodatkowe masowe testy, których celem jest potwierdzenie bakteriobójczych właściwości miedzi w warunkach klinicznych. Często dotykane przedmioty takie jak: klamki drzwiowe, poręcze oraz armatura sanitarna są zastępowane innymi wykonanymi ze stopów miedzi, po to by zaobserwować w jakim stopniu wpłynie to na zmniejszenie liczby patogenów chorobotwórczych na oddziałach szpitalnych. Przeprowadzane testy kliniczne dowodzą wysokiej skuteczności miedzi, mosiądzu i brązu jako substancji skutecznych w walce z groźnymi dla zdrowia ludzkiego patogenami. Wspomogą dodatkowo bardziej tradycyjne metody zapobiegania zakażeniom takie jak dezynfekcja czy mycie rąk. Kultura epoki brązu czyli też miedzi, była zatem jak najbardziej prozdrowotna i jak widać nauka to potwierdza.
Badania przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Southampton stwierdzili, że powierzchnie miedziane mają zdolność unicestwiania i zabijania bakterii Clostridium Difficile, odpowiedzialnej za niemal wszystkie rodzaje infekcji jelitowych, od łagodnej biegunki do poważnych, a nawet śmiertelnych zapaleń jelit, jakie zdarzają się w szpitalach i po antybiotykoterapii. Badacze pod kierownictwem Profesora Bill'a Keevil'a dowiódł, że szczepy bakterii C. Difficile umieszczone na powierzchni stopów miedzi zginęły w przeciągu jednego lub dwóch dni zależnie od rodzaju stopu miedzi i jej zawartości w stopie miedź na czele listy skutecznych środków w walce z tą bakterią. Na powierzchni ze stali nierdzewnej szczepy tej samej bakterii były nadal żywe po tygodniu. Bakteria C. Difficile tworzy przetrwalniki, które są odporne na szereg środków dezynfekujących, w tym także na żel na bazie alkoholu, który jest zalecany jako środek odkażający do częstego stosowania w szpitalach. Formy przetrwalnikowe bakterii C. Difficile cechuje zdolność długotrwałego utrzymywania się nawet w niezbyt sprzyjającym środowisku, co sprawia, że gwałtownie wzrasta liczba szpitalnych infekcji wywołanych tą bakterią.
Rejestracja miedzi jako leku poprzedzona była trwającymi rok, szeroko zakrojonymi testami laboratoryjnymi, które wykazały, że powierzchnie wykonane ze stopów miedzi są nadzwyczajnie skuteczne w eliminowaniu pięciu różnych szczepów bakterii, włączając w to szpitalnego supermikroba - MRSA czyli metycylionoopornego gronkowca złocistego. Pozostałe szczepy to: gronkowiec złocisty, gram-ujemna tlenowa pałeczka jelitowa, pałeczka okrężnicy typu O157:H7 i gram-ujemna pałeczka ropy błękitnej. Zanim Agencja Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) oficjalnie uznała prozdrowotne działanie miedzi, w Wielkiej Brytanii na Uniwersytecie w Southampton przeprowadzono badania, które pokazały, że żywotność szczepów MRSA na powierzchni ze stali nierdzewnej wynosi aż do trzech dni, podczas gdy te same szczepy na powierzchni z miedzi giną w ciągu zaledwie 90 minut. W kilku szpitalach na całym świecie przeprowadzane są obecnie dodatkowe masowe testy, których celem jest potwierdzenie bakteriobójczych właściwości miedzi w warunkach klinicznych. Często dotykane przedmioty takie jak: klamki drzwiowe, poręcze oraz armatura sanitarna są zastępowane innymi wykonanymi ze stopów miedzi, po to by zaobserwować w jakim stopniu wpłynie to na zmniejszenie liczby patogenów chorobotwórczych na oddziałach szpitalnych. Przeprowadzane testy kliniczne dowodzą wysokiej skuteczności miedzi, mosiądzu i brązu jako substancji skutecznych w walce z groźnymi dla zdrowia ludzkiego patogenami. Wspomogą dodatkowo bardziej tradycyjne metody zapobiegania zakażeniom takie jak dezynfekcja czy mycie rąk. Kultura epoki brązu czyli też miedzi, była zatem jak najbardziej prozdrowotna i jak widać nauka to potwierdza.
Badania przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Southampton stwierdzili, że powierzchnie miedziane mają zdolność unicestwiania i zabijania bakterii Clostridium Difficile, odpowiedzialnej za niemal wszystkie rodzaje infekcji jelitowych, od łagodnej biegunki do poważnych, a nawet śmiertelnych zapaleń jelit, jakie zdarzają się w szpitalach i po antybiotykoterapii. Badacze pod kierownictwem Profesora Bill'a Keevil'a dowiódł, że szczepy bakterii C. Difficile umieszczone na powierzchni stopów miedzi zginęły w przeciągu jednego lub dwóch dni zależnie od rodzaju stopu miedzi i jej zawartości w stopie miedź na czele listy skutecznych środków w walce z tą bakterią. Na powierzchni ze stali nierdzewnej szczepy tej samej bakterii były nadal żywe po tygodniu. Bakteria C. Difficile tworzy przetrwalniki, które są odporne na szereg środków dezynfekujących, w tym także na żel na bazie alkoholu, który jest zalecany jako środek odkażający do częstego stosowania w szpitalach. Formy przetrwalnikowe bakterii C. Difficile cechuje zdolność długotrwałego utrzymywania się nawet w niezbyt sprzyjającym środowisku, co sprawia, że gwałtownie wzrasta liczba szpitalnych infekcji wywołanych tą bakterią.
